Çîroka Şem'ûnê Piçûk Û Ejderhayê Melayê Zeyno

 Di dem û dewraneke ne pirr kewn ne ji pirr nû de, di  welatekî ne pirr dûr ne jî pirr nêzîk de; lawikekî piçûk ê  navî Şem’ûn hebû. Di gundê Şem’ûn de kitek tuwalet tunebû, her wisa temamê gund diçû di newala li ber serê gund de dimîst. Rojekî, li ser danê ‘esreke dereng Şem’ûnê te jî diçe newalê, cûcikê yî piçûnanok ê qasî nîskekî derdixe ku bimîze. Lê ew ew jî çi?! Li ber pertava tava sor û sorcîn reşetayekî mêrekî tu yê bibêjî Zeûsê bi şalwar û şaşik e peyda dibe. Reşeta doxîna xwe vedike û ji nav şalwarê xwe ejderhayekî bêçav derdixe. Êja ji devê ejderha ne agir;  lê aveke rengzêrîn difûrike û wek şiravekî xuşe xuşê berdide nav bêdengiya newalê. Li ber vê dîmena sosret Şem’ûnê piçûk ji ber pêlên stemkar yên tirs, xof û şokê lal û bêzar dibe, reng jê diçe sipîçolkî dibe, çok lê dilerizin, bendê piştê diqete. Hema di dewsa xwe de Şem’ûnê te yê piçûk singopişto dikeve erdê, xwelî û çêre û kevir û xiçîkan pencwero dike. Çi dua û ayînên heta wê rojê fêr bûbe dixwîne; sê cara Qûlwellahû, sê cara Yasîn… sê cara dibêje oh mon dio, sê cara sic mundus creatus est, sê caran şayze glah ûndabah û komaçîva…disitire ber xwe de, dibê: sê cara wî xir da min, sê cara dest da min… Dawiyê de rûyê reşeta ber bi Şem’ûn dizivire û bi awayekî nepenî dibişire. Şem’ûn tê derdixe, ev kes xêncî Melayê Zeyno kes nîn e.

Ser êvareke rengeşîn gundî tên, di newêl de Şem’ûnê xavaçûyî dibînin û diavêjin ser pişta kerekî boz, dibin mala bavê wî. Ber bi şevê Şem’ûn çavên xwe vedike û di nav ricafê de dike bilebil; şirava zer, newala bêdeng, ejderhayê kor, bişirîna Mela… Dê û bavê reben tu tiştekî tênagihijin, dibêjin yeqîn mar filan dîtîye û tirsîyaye. Dibê em bibin ba Mela, bila jê re niviştekî bike. Lê gava behsa Mele dibe Şem’ûn dike qare qar, dibê na, lawaya dikim Mela na! Dîsa jî, bi zorekî Şem’ûn di nav hev de dikin û dibin cem Mela. Dibêjin, seyda wele hal û mesele wiha... Meleyê Zeyno dibêje, Şem’ûn, kurê min, ejderha tune ne, tenê di çîrokan de hene. Û destê xwe hêdîkane dibe doxîna xwe, pê re jî bi heman awayê dibişire, Şem’ûn dîsa xava diçe.

Pey şevê re ro tê, pey zivistan bihar tê û şûna tov simbêl tê… lê bi zorê tu tevger nayê; meh didin pey rojan, sal didin pey mehan, lê bi zora malbatê jî, bi tu rê û rêçik û derman û duayê jî Şem’ûn  ji vê traûmaya malwêran rizgar nabe….Ji nivîn û jûra Şem’ûn bigire heta cil û berg û qelem û defter û pêleyîstokên wî ji rengên vekirî û xweşbînî hildijibêrin ji bo ku ew ji wê reşetaya di mêjiyê xwe de xilas bibe; Hello Kitty, Cindrella, Heidi, Cindy… dîsa jî nabe çare. Êja dawiyê de, dêna xwe didinê ku nabe, dibêjin em ê Şem’ûn bişînin doalê ecnebîyan, dibe ku bi ger û geştê vê serpêhatiya xwe ji bîr bike.

Şem’ûnê me radibe, çanteyê xwe yî rengpenbe yê Hello Kitty diavêje pişta xwe û dikeve rêya xerîb û xerîbîstanê. Di hişê wî de her yek hêma: li ber taveke rengesor ..ejderhayekî kor.. û bişirîna Melayê Tor…. Çû her kîjan welatî ew hêma hebû; stûnên perestgehên Atînayê tev Kîrê Mela bûn, Kûleya Pisayê li Romanîstanê Kîrê mele bû, Kûleya Eyfelê li Frenkîstanê, yeko yeko zinarên Stonehenge li Anglîstanê, li ser çemê Themes re seramser Kîrê Mela dirêj dibû. Rojekî Şem’ûn xwe gîhande ber sînorê Vikingîstanê, di çemekî de masîyên somon dileyîstin. Şem’ûn zeeeehf birçî bû weke hirçekî ji xewa zivistanê nûhişyarbûyî, somonek girt û kir ku bi diranê xwe goştê masî biçirrîne, lê ew çî ye?! Somon bêçav e û ji devê xwe ava zer dirijîne, Şem’ûn masî paş ve avêt nava çêm, rûnişt û girîya.

Dîsa mehan da pey rojan û salan da pey mehan, şevekî Şem’ûn li welatekî bi aşûfteyên xwe, vexwarina alkoholê, jîyana şevane ya bi coşên tund û  bi pornoyên xwe yên ekstrem navdar, li ser balkona xwe rûniştibû westîyayî, baskşikestî, bê hêvî û di nav ramanên xwekuştinê de, cixara xwe ya ku dişiband mînyatûreke kîrê Mela dikişand bi keneke tayê dînan. Di wê pêngavê de di kolanê de çend ciwanên çermreş ên ku qamûşên wan di destên wan de, te yê bigota ev kolan ew newala li ber serê gundê Şem’ûn e, hema wisa mîza xwe li zemîna kolanê direşandin, bi hîkehîk dikenîyan û dimeşîyan. Ji qamûşên wan, Şem’ûn tê derxist ku ev ciwanan ji Komara Dîmokratîk Ya Kongoyê bûn, ji ber ku ev cirre qamûş di cîhanê de tenê li du cîhan hebûn; Kongo û Serhed!..Ji wan ciwanan yekî şûşa bîrayê ya di destê xwe de tijî bi mîza xwe kir û kewfirîyê Şem’ûn kir û pê re kire qare qar: Nataşaaaaa!  Ji ber tirsê temamê mûyên cendekê Şem’ûn tiştişî bûn. Kir ku bireve hundir, lê çokên wî negirtin ku ji cîyê xwe rabe. Şûşa bîrayê hat hat kete paşila Şem’ûn, neşikest, lê mîza têda belayê ser rûyê Şem’ûn bû. Şem’ûn êdî bêzar bû, ji canê xwe derbas bû, ew şûşe hilda û firande wan ciwanan. Tişteke sosret pêk hat; ciwan tirsîyan ji vê hewlesta Şem’ûn û revîn! Şem’ûn şaş û metel ma wekî kesekî di bin bandûra rûdaneke efsûnî de bimîne. Û rastîyek li serê wî ket; heta niha her çi qas ji tirsên xwe revî, wan tirsan li pey wî bernedan, gelo weke îşev ku di ser tirsên xwe de here, tirsên wî dê bela bibin û birevin?!

Piştî wê şevê Şem’ûn pê ket wateya peyva ‘nataşayê’ geriya. ‘Nataşa’ bû navê jinên wêrek di ferhenga dil û hişê wî de. Bîryar da bibe jin, kete bin neşterê, navê xwe kir Şem’ûne. Di pîşeya blowjobê (bilûrjenîn) de deng veda, bû efsane, her kesî digot ‘ez blowjoba Şem’ûneyê dixwazim!’ li çarhêla welatê pornoyên ekstrem. Pereyekî mezin qezenc kir Şem’ûneyê, weqf vekirin û zarokên traûmatîk da xwendin…

Û roj hat Şem’ûneyê bîryar da ku pişta tirsa xwe ya herî mezin di carekî de û ebeden bişikêne. Zivirî welatê xwe, dîsa ser ‘esreke dereng çû wê newalê, pêşa xwe berav kir, rûnişt û mîst. Dizanibû di wê pêngavê de Mela dê were bimîze. Mela hat, dîsa reşetaya wî kete ber tava sor, doxîn weke mora heftemîn vebû, Mela kal bibû, lê Ejderha hema weke wê roja pêşîn hê jî  li ser xwe bû.. Mela Şem’ûne dît û bişîrî dîsa. Şem’ûneyê xwe berav kir, ber bi wî çû, Mela her çû bişirandina xwe gurr kir, Şem’ûneyê li hemberî wî çok veda, Kîrê Mela ji destê wî derxist, hilda destê xwe. Zimanê wê, yî mînanî marekî kobrayê reqqas ji Hîndûstanê ku li ber dengê bilûra di devê derwêşekî serkêş de sermestbûyî, bi Ejder re hevnasîn; sê çember çep û rast û sê çember rast û çep li dora serî... Paşê carekî de qurç kir, weke ku kobra ejder bikişîne hêlûna xwe, deep throat(bikûrjenîn) kir û derxist....hmmmm.... Gellekî xweşa Şem'ûneyê çû çêjna Kîrê Melayê Zeyno. Dîsa deep throat kir û dîsa… cara heftan de hêstirên bextewariyê ji çavên Şem’ûneyê dilop dilop barî li ser Ejderê Kor. 'Aha wîlo!'.. Mela destê xwe li porê wê da û got, “min dizanibû tu yê rojekî têbigihijê bebeka min.” Şem’ûn êdî têdigihîşt: Erê, evînên herî rastîn di şiklê tirs û traûmayê de tên û di gîyanê mêriv de nîşaneyên herî mezin û kûr daydinin. Wî/wê ji roja pêşîn de, wê dema ‘esrê di vê newalê de, armanc û wateya jiyana xwe ditîbû lê nedixwest bipejirîne, li xwe mikûr were, loma hertim direvî, bi rastî ji xwe direvî. Bêguman wê ji Kîrê Melayê Zeyno her hez kiribû û zeeeeeehf jê hez dikir.

The End